1. اولین گام اصلاح افراد با هشداردادن و بیمدادن آنان نسبت به عواقب غفلت و بیتوجهی به رفتار و باورهاشان آغاز میشود.
2. اگر هشدارها از جانب پروردگار است و انذاردهنده، تنها مبلّغ پیام اوست، در ابتدا مبلّغ باید پروردگار را به مخاطب بشناساند و سپس عظمت، بزرگی و کبریایی او را بیان دارد، تا هشدارها مؤثر واقع شوند.
3. چون هشداردادن به دیگران، به طور غالب، مخالف با طبیعت اولیه مخاطبان هشدار است، هشداردهنده یا واسطهی هشدار باید عوامل تنفرزا و مسائل حاشیهای میان خود و مخاطبان را به حداقل رساند. در غیر این صورت، همین امور به ظاهر کوچک، به توفیق نداشتن وی منجر میشود.
4. هنگامی سفارشِ دیگران به شکیبایی فایدهی لازم را دارد که سفارشکننده، امید به آینده را با نشان دادن نتیجهی تلاشهای شخصِ تحت فشار یا حداقل رسوایی و تنبیه جریان مخالف ایجاد کند. این نکته از ملاحظهی